Ja krytycznie widzę życie
A więc myślę sobie tak
Wszystko pięknie, znakomicie
Lecz przyjaciół ciągle brak
Czasem liczysz ich tuziny
Nie do wiary, tylu skąd
Nie wiesz, bracie, to są drwiny
Nie licz na nich, bo to błąd

Towarzyszą, asystują
A Ty myślisz, że to cud
Póki forsę Twoją czują
Każdy słodki, jak ten miód
Kiedy trzeba Ci pomocy
Widzisz, że zostałeś sam
Każdy wtedy przymknie oczy
Próżno pukasz tu i tam

I gdy znajdziesz się w potrzebie
Poznasz prawdę, jaka jest
Któż wyciągnie dłoń do Ciebie?
Kto zdobędzie się na gest?
Na tym wozie każdy jedzie
Różne figle płata los
Przyjaciela poznasz w biedzie
A nie gdy masz pełen trzos