niepewny swego istnienia
w pustym domu siedzisz sam
pośród dziur w podłodze szukasz cienia
(a kat pod szafą otwiera tortur kram)

kolejny raz
zapałką podpierasz ściany
marzysz o świecie
gdzie od szczescia pijany
(gdzie smutki ruchem miotły nikną w próg)

oddalam się od siebie,
niechciany i odległy odkrywam nowy ląd
ściany wokół mnie zataczają pusty krąg
co czarne sercem przełamiemy
nie marzę o niebie
tam i tak tacy jak ja
uciekają
przed Bogiem gdzie się da

mury się walą
uderzają o lustra
niespokojnie brudnych bram
gdzie przestrzeń pusta
przeraża skromnością

koszmary toną
w morzu krzywd zamaczają swój nocny byt
podłoga płonie
woda wzbiera z przyrostem ciemnych barw