Już nie szumią płaczące wierzby
na wojenny, na krwawy los.
Ziemi ojców pocisk nie rzeźbi –
dzień spokojny, spokojna noc!

Na biwaku śpiewają chłopcy
partyzancką, daleką pieśń,
której echo budzi po nocy
już uśpioną wśród lasów wieś.

Dzień spokojny, spokojna noc!
Po co dawną przypominać pieśń
o dziewczynie, co płakała w głos,
o pocisku, który spalił wieś?

Dym ogniska załzawił oczy,
ogień przygasł i umilkł śpiew.
Już zasnęli chłopcy w namiocie
snem spokojnym jak poszum drzew.

Tylko wioska tej nocy nie śpi,
jeszcze słucha spóźnionych ech
partyzanckiej, dalekiej pieśni,
w której zastygł smutek i gniew.

Dzień spokojny, spokojna noc!
Nowe pieśni już układa czas
ludziom, którzy przerzucili most
z Ziemi aż do niedosiężnych gwiazd.