Chłód oplótł szyję jak srebrnym szalem
Iść wprost przed siebie, byle nie dalej
Niż sięga dal hen za horyzont
Wrócić by trzeba nim minie miesiąc

Zanim śnieg spadnie
Zamknę w swej dłoni
Iskierkę, okruszek lata

By nam przyświecał
Gdy życie goni
Pędzone przez ludzkość świata

Chłód oplótł ręce pracą zmęczone
W trwającej chwili stanąć na moment
By się ziściło, by się spełniło
To co w snach po drugiej stronie

Chłód oplótł stopy drogą zmęczone
Usiąść przy stole pachnącym domem
Zamknąć powieki wspomnieć co było
Trzymać iskierkę by wciąż się tliło