„Narysujcie dziś Warszawę” –
powiedziała nasza pani.
Mój rysunek jest nieduży,
ale wszystko widać na nim.

Bo moja Warszawa to moje podwórko
i wróbel, kolega wesoły,
niedzielne spotkanie w Łazienkach z wiewiórką
i droga codzienna do szkoły.

To miejsce kochane, tak bliskie i znane,
to moja Warszawa jest właśnie.
I kredką na niebie rysuję słoneczko,
niech świeci tu zawsze najjaśniej.

Na rysunku wszystko widać
i nie trzeba nic dodawać.
Mama z tatą zaraz zgadną,
że to właśnie jest Warszawa.

Bo moja Warszawa to moje podwórko
i wróbel, kolega wesoły,
niedzielne spotkanie w Łazienkach z wiewiórką
i droga codzienna do szkoły.

To miejsce kochane, tak bliskie i znane,
to moja Warszawa jest właśnie.
I kredką na niebie rysuję słoneczko,
niech świeci tu zawsze najjaśniej.