Trzeba sięgnąć do szkatuły
i wybadać, Janie Kanty,
fukierowski sek, riwuły,
małmazyje, alikanty.

Rzędy beczek i antałów
stoją w loszku długie lata,
do zamorskich tych specjałów
wnet ci serce zakołata!

Zacna pani Maciejowa,
co jest w gębie jak megiera,
złotówczynę w garści chowa
na lampeczkę u Fukiera.

A pan Jacek, zuch nad zuchy,
co w Hiszpanii pijał wino,
nie pogardzi w czas posuchy
węgierskiego butelczyną!

Tak jak niegdyś przed wiekami,
co go dały w upominku,
jest dziś Fukier między nami
na warszawskim Starym Rynku.

Zawsze pełną wina czarę
ma na smętków radowanie.
Póki stoi Miasto Stare,
Fukier w mieście pozostanie!